အေလအလြင့္ဓားခ်က္မ်ား နဲ႔ ကိုခရမ္း

ေ၀းကြာျခင္းလမ္းမေတြကို အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ခ်ံဳ႕လိုက္ၾကမယ္ ။

မိတၱဴစက္တစ္လံုး လိုေကာင္းလိုလိမ့္မယ္ ။ ေန႔တစ္ေန႔အတြက္

နားခိုရာ ၊ အိပ္စက္ရာ ၊ ကုတင္ေျခရင္းဆီေရာက္တဲ့အထိ ၊

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြကို ခ်ံဳ႕ထားလိုက္ၾကမယ္ ။

ဟင့္အင္း ၊ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၊

ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ၊ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ၊ ကဗ်ာဆရာ

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၊ လမ္းေလးဆယ္ထိပ္မွာ ၊ ပိေတာက္ရိပ္မွာ ၊

ဟန္နီမွာ ၊ မကၠဆီကန္ ညေနခင္းမွာ ၊ ထိုင္ခ်င္ေသးတယ္ ။

ကဗ်ာေတြ ရြတ္ေနခ်င္ေသးတယ္ ။ ကဗ်ာေရးရာ ၊ ကမာၻေရးရာ

စသည္ျဖင့္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ဟစ္ေနခ်င္ေသးတယ္ ။

ဒီည ဒီခႏၶာကိုယ္ကို ဒီမွာပဲ အေသေကာင္တစ္ေကာင္လို

ျမွဳပ္ႏွံပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ။ ဒါမွမဟုတ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ေအာင္ ၊

စိုက္ပ်ိဳးထားလိုက္ခ်င္တယ္ ။



စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႔ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလံုးသားကို

ထုတ္ပစ္လိုက္ၾကပါစို႔ ။ ညဘက္အလုပ္ဆင္းလာမယ့္ အိမ္ေဖာ္

မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ ၊ ခိုးသားဓားျပတစ္ေယာက္ ၊ လူေလလူလြင့္

တစ္ေယာက္ ၊ ရဲအရာရွိတစ္ေယာက္ ။ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို

ႏွလံုးသားနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာလား ၊ ၀တၱရားအတြက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာလား ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ႏွလံုးသားေတြ မရွိေတာ့ဘူး ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ

ထိန္းခ်ဳပ္ခံယႏၱရားစနစ္ထဲမွာ ၊ စနစ္တက်လည္ပတ္ေနတဲ့ စက္ရုပ္ေတြ ။

အေမ .. ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကို ေစာင့္မေနနဲ႔ေတာ့ ။ အယ္လ္ကိုေဟာနံ႔

သင္းပ်ံ႕ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ၊ အေမ့အတြက္ ေခၽြးသိပ္စရာ

တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် ထြက္က်လာဖို႔မရွိဘူး ။ သားဆိုးတစ္ေယာက္အတြက္

အေမ့ဂုဏ္သေရေတြ ညွိဳးႏြမ္းခဲ့ရျပီ ။ စိတ္မခ်လက္မခ်ပဲ အိပ္ပါေတာ့ ေမေမ ။



ညဟာ ပံုမွန္ထက္ပိုတဲ့ ေမွာင္မိုက္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ ၊ တိတ္ဆိတ္မႈဟာ ပိုမို

ၾကီးထြားလာတယ္ ။ မေကာင္းမႈဒုစရိုက္ေတြ ထင္ရွားရာအျဖစ္ ပိုမို

ၾကီးထြားလာတယ္ ။ အေၾကာက္တရားေတြကို စေပ့စ္တစ္ခုနဲ႔

ဖံုးအုပ္ထားလိုက္ၾကမယ္ ။ ျပႆနာဆိုတာေတြကို ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ျပီး

ေတ့ေပးလိုက္ၾကမယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ခုတင္နံေဘးက စားပြဲမွာ ၊

ဖုန္တက္ေနတဲ့ အံဆြဲတခ်ိဳ႕ ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မယ္ ။ ဒါမွမဟုတ္

ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကို ဆိုးရြားစြာ ထိခိုက္ေစႏိုင္ပါသည္

စာသား ၊ ဆိုးရြားစြာ ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ အဆုတ္ပံု ကပ္ထားတဲ့

ငါးသံုးလံုး စီးကရက္ဘူး ရွိေကာင္း ရွိလိမ့္မယ္ ။ ကဲ .. ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕

အဆုတ္ေတြကို မီးခိုးေငြ႕ေတြနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဖံုးအုပ္လိုက္ၾကစို႔ ။



ခင္ဗ်ားသြားေနတဲ့ ဘ၀ခရီးမွာ ေလယာဥ္ပ်က္က်သြားမယ္ ၊ ဆိုပါစို႔ ။

ခင္ဗ်ားရင္ဘတ္ထဲက အသက္ထက္ဆံုးစာခ်ဳပ္ကို မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္မယ္ ၊

ဆိုပါစို႔ ။ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္ျခင္းေတြ ၊ အိမ္ေထာင္ျပိဳကြဲမႈေတြဟာ

လူမႈေရးနယ္ပယ္ရဲ႕ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္မွာ ဒုနဲ႔ေဒး ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျပီးရင္

ဘာကို တန္ဖိုးအထားဆံုးလဲ ။ လူမႈဆက္ဆံေရးဟာ ဆစ္ဖလစ္ေရာဂါ ျဖစ္ေနတယ္ ။

တဆစ္ဆစ္နဲ႔ နာက်င္ကိုက္ခဲေနတယ္ ။ တခ်ိဳ႕က ဒိုင္ေၾကာင္ေတြ ၊ ဒိုင္စားဂဏန္းေတြ

ရြတ္ၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕က အေမ့မ်က္ရည္ေတြ ခိုးထုတ္ၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕က

ပူေလာင္မႈေတြကို ဖံုးအုပ္ထားၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕က ေက်ာ္ၾကားမႈေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို

ပိတ္ေလွာင္ပစ္လိုက္ၾကတယ္ ။ ေက်းဇူးတရားဟာ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်

ေအးခဲသြားတယ္ ။ မာေၾကာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျခင္းက ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ ။

“တစ္”ၾကိဳး တစ္ေခ်ာင္း ျပတ္ရံုနဲ႔ ဂီတက ေသျပီတဲ့လား ။ လေရာင္ရဲ႕ဂီတဟာ

ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ျဖစ္ပါေစ ။



စာအုပ္ ေလးငါးအုပ္ ဖတ္မယ္ ။ ၾကယ္ေတြကို ေငးမယ္ ။ သူေရာက္လာမယ္ ။

စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း လြန္ေလျပီးေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားဆီ ျပန္ေရာက္သြားမယ္ ။

သက္တန္႔တံတားေပၚမွာ ၊ ဧရာ၀တီကို ဘယ္သူ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သလဲ ။

မုန္တိုင္းခတ္သံေတြၾကားတယ္ ။ ေကာင္းကင္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တာနဲ႔

ျဖဴစင္ႏူးညံ့ျခင္းေတြ ျပိဳက်လာတယ္ ။ ကိုခင္၀မ္းေရာ ဘယ္လိုလဲ ။

ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ ႏွင္းေ၀ ေ၀ေနတုန္းပဲလား ။

ဆယ္လမြန္ငါးတို႔ ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ျပီလား ။ ေတာင္ေပၚမွာ အ၀ါေရာင္ပန္းတို႔

ပြင့္ေနျပီလား ။ ႏွင္းဆီျဖဴရဲ႕ အေ၀းမွာပဲလား ။ လေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေနဆဲပဲလား ။

ဒီလိုပဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ လြမ္းရပါတယ္ ။ အို .. ေမာင္ဒီ ၊ သေဘာတူရင္

၀ီစကီတစ္ျပားနဲ႔ ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ၊ ခင္၀မ္းနဲ႔ ဗန္ဂိုးအေၾကာင္း ဆက္ေျပာမယ္ ။

ၾကယ္ေတြစံုျပီလား ။ ဗင္းဆင့္သီခ်င္းကို ဆိုၾကမယ္ ။ ဆိုက္ပရက္စ္လမ္းကို

ေလွ်ာက္ၾကမယ္ ။ နားရြက္သုပ္တစ္ပြဲနဲ႔ ၊ မိန္းမပ်က္တစ္ေယာက္နဲ႔ ။





ဆူ း ခ က္ မ င္ း