အခ်စ္ ၊ ကစားပြဲ ၊ အလြမ္း ၊ စြန္႔စားခန္း ( ထိုအတိုင္း စီထားသည္ )

.






သူ ေဆးေပါ့လိပ္ ဖြာေန၏။ ေဆးေပါ့လိပ္၏ အမည္မွာ

သူဇာျဖစ္၍၊ သူ႕အမည္မွာ ဆူးခက္မင္းျဖစ္သည္။

သူဇာအမည္ရွိ ေဆးေပါ့လိပ္ကို လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆိုင္မွ

ဝယ္ထားျခင္းျဖစ္ျပီး၊ ဆူးခက္မင္းအမည္ရွိ သတၱဝါကို

ေဒၚျမင့္ျမင့္ေဆြမွ ေမြးဖြားေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေဒၚျမင့္ျမင့္ေဆြ ကြယ္လြန္သည္မွာ ေလးႏွစ္ခန္႔ရွိျပီ

ျဖစ္ျပီး၊ သူ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္သည္မွာ

ငါးႏွစ္ခန္႔ရွိျပီျဖစ္သည္။ ဆိုလိုရင္းက ဆူးခက္မင္း

အမည္ရွိ သတၱဝါသည္ သူဇာအမည္ရွိ ေဆးေပါ့လိပ္ကို

ဖြာ႐ွိဳက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ႕မ်ားၾကားတြင္

သႏၱာမိုး၏ မ်က္ႏွာ ေပၚလာသည္။ သႏၱာမိုးသည္

ပုသိမ္သူျဖစ္၏။ ထူးအိမ္သင္လည္း ပုသိမ္သားျဖစ္သည္။

သႏၱာမိုးက ထူးအိမ္သင္လို မ်က္မွန္ထူထူမတပ္။

ထို႔ေၾကာင့္ သႏၱာမိုးအား မငွက္ၾကီးဟု ေခၚရန္မရွိ။

သူက သႏၱာမိုးအား “မ” ဟု ေခၚေလသည္။

“သူ” ဆိုသည္ကး သူဇာေဆးေပါ့လိပ္ကို ဖြာ႐ွိဳက္ေနေသာ

ဆူးခက္မင္း ျဖစ္၏။ သႏၱာမိုးက သူ႕အား “ေမာင္” ဟု

ေခၚေလသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ေထာင့္ငါးရာခန္႔က

အသံုးအႏႈန္းမ်ားပင္။ သႏၱာမိုးတြင္ ႏွလံုးေရာဂါရွိျပီး

ေဒၚျမင့္ျမင့္ေဆြတြင္ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါရွိေလသည္။

သႏၱာမိုးမွာ သူ၏ ရည္းစားဦးျဖစ္ျပီး၊ ေဒၚျမင့္ျမင့္ေဆြမွာ

သူ႕အေမျဖစ္၏။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ေဆြ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ

ေလးႏွစ္ခန္႔ရွိျပီျဖစ္ျပီး၊ သႏၱာမိုးႏွင့္ အဆက္အသြယ္

ျပတ္ေတာက္ခဲ့သည္မွာ သံုးႏွစ္ႏွင့္ ေလးဆယ့္ရွစ္ရက္ခန္႔

ရွိျပီျဖစ္သည္။





သူ ေကာ္ဖီတစ္ငံု ငံုလိုက္သည္။ လွည္းတန္း Moon Bakery မွ

အဲကြန္းေလသည္ ေအးျမေပစြ။ သူ႕ေရွ႕တြင္ (သူ နာမည္

မမွတ္မိေတာ့ေသာ) မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္ ထိုင္ေန၏။

သူမသည္ ပခုကၠဴဇာတိျဖစ္သည္။ ဦးခင္သိန္းသည္

ပဲခူးဇာတိျဖစ္၏။ ဦးခင္သိန္းသည္ ဆူးခက္မင္းႏွင့္

သားအဖေတာ္စပ္ေလသည္။ သူမ၏နာမည္ကို ယခု

မွတ္မိေပျပီ။ “ပန္းအိစံ” ျဖစ္၏။ သူမက သူ႕အား

“ကို” ဟု ေခၚ၍၊ သူက သူမအား “ခ်စ္” ဟု

ေခၚေလသည္။ ထိုစဥ္က ပုဂံလမ္းတြင္ သစ္ရြက္ေပါင္း

မ်ားစြာ ေၾကြ၏။ “ခ်စ္”သည္ အသားညိဳျပီး၊ ပါးခ်ိဳင့္ႏွင့္

သြားတက္ ရွိေလသည္။ သူႏွင့္ တူညီသည္မွာ

အသားညိဳျခင္းျဖစ္ျပီး၊ မတူညီျခင္းကား သူက

ပါးေဖာင္းျပီး (ကြမ္းခ်ိဳးတက္ေနေသာ) သြားထပ္ရွိျခင္း

ျဖစ္၏။ “ခ်စ္”က ကြမ္းမစားတတ္ေသာ္လည္း

မုသားေျပာတတ္သည္။ သူက ကြမ္းသမားျဖစ္ျပီး

မုသားေျပာတတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပုဂံလမ္းတြင္

သစ္ရြက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေၾကြေလ၏။





စက္မႈ(၁)မွတ္တိုင္တြင္ မိုးရြာေနသည္။

တျခားေနရာမ်ားတြင္လည္း မိုးရြာေကာင္း ရြာေနႏိုင္၏။

သူက စက္မႈ(၁)မွတ္တိုင္တြင္ ေရာက္ရွိေနျခင္းေၾကာင့္

ထိုေနရာတြင္ မိုးရြာေနေၾကာင္း ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

စက္မႈ(၁)မွတ္တိုင္တြင္ ရြာေနေသာ မိုးစက္မ်ားေအာက္

လူငယ္တစ္ေယာက္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေန၏။

ထိုလူငယ္မွာ ဆူးခက္မင္း ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအရာ

အျပည့္အစံုကို သိရွိလိုပါက ၄င္းေရးခဲ့ဖူးေသာ

“ကမာၻပ်က္၍ ျပတ္ေရြ႕ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ကမာၻပ်က္ျခင္း”

ဟူသည့္ ကဗ်ာအား ရွာဖတ္ပါေလ။ (ဤကား စကားခ်ပ္)။

ပါ၀င္ပစၥည္းမ်ား -

(၁) Black Day

(၂) ေခါင္းေလာင္းၾကိဳး

(၃) ေခါင္းစြပ္အကၤ် ီ

(၄) သြားတက္

သူမက သူ႕အား “အစ္ကိုေတာ္” ဟု ေခၚ၍၊

သူက သူမအား “မိခ်မ္းမြန္” ဟု ေခၚ၏။





“ၾကယ္တာရာသုပ္ တစ္ပြဲ” ဟု သူ ေအာ္မွာလိုက္၏။

သက္တံ့အစြန္းတြင္ သူႏွင့္ ဗန္ဂိုး ထိုင္ေနျပီး၊

အလယ္တြင္ “ေဇ” ပုလင္း ေထာင္ထားေလသည္။

ခဏၾကာေတာ့ စားပြဲထိုးလူငယ္ လာခ်ေပးသည္မွာ

ၾကယ္တာရာသုပ္ မဟုတ္ဘဲ နားရြက္သုပ္ျဖစ္ေန၏။

ယင္းနားရြက္မွာ ဝက္နားရြက္ မဟုတ္၊ ဗန္ဂိုး၏

နားရြက္ျဖစ္သည္။ ငတိၾကီးက ျပံဳးျပ၏။

ဘယ္လိုၾကီးမွန္းကို မသိ။ သူ အိပ္ရာမွ

လန္႔ႏိုးလာသည္။ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို

ေခၽြးေစးေတြ အေတာင့္လိုက္ ထြက္မေနသည္မွာ

အံ့ၾသစရာမဟုတ္။ ေဆာင္းည ျဖစ္၏။

သူ႕နံေဘးတြင္ ကိုယ္လံုးတီးမိန္းမတစ္ေယာက္

အိပ္ေနသည္။ သူမကား “မိုးေဟကို” မဟုတ္။

“ျဖိဳး” ဟု အမည္ရ၏။ သူက သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းအား

ဂ်ပ္စတင္တင္းဘားလိတ္ခ္လို နမ္းလိုက္ရာ

သူမ ႏိုးလာျပီး ဂ်ပ္စတင္ဘီဘာလို ျပံဳးျပေလသည္။

ရပ္ကြက္ထဲမွ လူငယ္မ်ား ေအာ္ဟစ္ၾက၏။ သူက

သူမအား နမ္းလိုက္ျခင္းကို ၾသဘာဝိုင္းေပးၾကျခင္း

မဟုတ္။ ထိုညက ဒီဇင္ဘာ(၃၁)ရက္ေန႔ ျဖစ္၏။

ထိုတစ္မိနစ္စာကေလးတြင္ သူႏွင့္ သူမ

၂၀၁၀ ရထားေပၚ တက္လိုက္ၾကသည္။

ရပ္ကြက္ထဲမွ လူငယ္မ်ား ေအာ္ဟစ္ၾက၏။

သူႏွင့္သူမက RUM ထည့္ထားေသာ ဖန္ခြက္မ်ားအား

ကိုင္ေျမွာက္၍ “စာမ်က္ႏွာ ၁၅” သီခ်င္းကို

ဆိုေနေလသည္။ ကုတင္ေဘးရွိ စားပြဲေပၚသို႔ၾကည့္မိေတာ့

ၾကက္ဆီဗူးကင္ ေတြ႕ရ၏။ ငတိမက သူ႕အား ျပံဳးျပေလသည္။

ဘယ္လိုၾကီးမွန္းကို မသိ။ ။ ။





ဆူ း ခ က္ မ င္ း