ဆယ့္တစ္ပါးေျမာက္ ပါရမီ

ကဗ်ာ မည္ေသာ ကဗ်ာ ..
ငါ့ ႏွလံုးသားတြင္ စူး ၊ နစ္ ၊ စိုက္ ၊ ၀င္ ၏ ။
စုတ္ခ်က္လြဲ ပန္းခ်ီ / ပန္းႏုေရာင္ တိမ္တိုက္ /
စိတ္ျဖစ္စဥ္ ၃၄ ရပ္ / ျပဌာန္းခ်က္မဲ့ ရက္ရာဇာ
တိမ္ျမဴတို႔အလား လြင့္ ၊ စင္ ၊ ေပ်ာက္ ၊ ကြယ္
ကြယ္ရာမဲ့ တမ္းခ်င္း
တစ္ေယာက္တည္း ဆို / ညည္း
ငါ ၊ ငါ ၊ ငါ ေလတစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္
မင္း မသိဘူးလို႔ ငါ မစြပ္စြဲဘူး ..
ဒါေပမယ့္
ငါသိသေလာက္ မင္းမသိဘူး ..
၀န္ခံလိုက္ ..

ကဗ်ာျပဴတင္း ..
တိတ္တဆိတ္ ခ်ိဳးဖ်က္
ကာရန္ေတြ သိမ္း၀ွက္
ငါ့ မနက္ခင္းတို႔ ညည္းညဴၾကကုန္ …
ေ၀ေတစိမ္းနက္ .. ဥၾသငွက္ တို႕ ..
ငါ့ မနက္ခင္းတြင္ ေတးသီၾကကုန္ ..
ကြင္းျပင္ .. ငါ ၏ ကြင္းျပင္တြင္ ..
ေရာ္ရြက္၀ါတို႔ .. နိတၳိတံ သည္ .. ။
ၾကည့္ … မဆံုးေသာ ကြင္းျပင္ ..
အရင္အတို္င္းေတာ့ မေလွ်ာက္ဘူး ..
ပံုစံ ေျပာင္းေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့ ..
ေနာ့ .. ေကာင္မေလး ..
နင္ / ငါ / လက္ေတြ
တြဲယွက္ ..
ေလျပည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ တို္က္ခတ္ ..
ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြ အဆုပ္လိုက္ မည္းေနတုန္း ..
တြဲယွက္ ..
နင္ / ငါ / လက္ေတြ ..
လူသူမနီးတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ..
လူလိုပဲ က်င့္သံုးလိုက္ၾကပါစို႔ ..

လာခဲ့ ..
ေပး ..
နင့္ လက္ ေတြ ..
တစ္ထပ္တည္း က်ေအာင္ ငါ ေပါင္းစပ္မယ္ …
လက္ေတြ / နင္ / ငါ ..
ဘာရယ္ မဟုတ္ ..
အဲသည့္ ေကာင္းကင္ေတာ္မွာ ..
ငါတို႔အတြက္ ထာ၀ရ လင္းလက္ျခင္းေတြ ရွိရဲ႕ ..
သြားလိုက္ၾက ..
စို႕ …
အျပန္လမ္း မေသခ်ာေပမယ့္ ..
နင့္ ျဖစ္စဥ္တိုင္းအတြက္ ..
ငါ့ ခႏၶာ ကို လမ္းခင္းေပးထားတယ္ …